Buraya 2019’da sadece bir kez yazmisim, tamamlayabilirsem bu da ikinci yazim olacak. Aslinda her zaman kafamda cumleler beliriyor, fikirler dolasiyor fakat son zamanlarda buraya degil de Instagram’a daha kisa kisa yazar oldum.

Gecen gun, tesadufen, Haluk Bilginer’in seneler evvel katildigi “Bir Yudum Insan” programindaki konusmasini dinledim. Daha dogrusu kisa bir parcasini. Beni en cok “Mutluluk surekli mucadele demek!” ve “20 yil sonraki Haluk Bilginer’i cok kiskaniyorum, kimbilir neler ogrenmis olacak!” sozleri etkiledi. Cunku sanirim son 2-3 senedir ben de bu ikisi uzerine dusunuyorum.

“Dark” dizisini izlediniz mi bilmiyorum. Aslinda ben gerilim turu seyler izlemeyi sevmem ama bu dizi bir istisna oldu benim icin. Dizide beni en cok etkileyen yerlerden biri, ana karakterin gelecekti haliyle tanismasini konu alan kisimdi. O kisimda, karakterin genc olani, yaslisindan kendisine bundan sonra atacagi adimlar konusunda yardimci olmasini istiyordu. Sonucta yasli olan gordu gecirdi, belki zamaninda keske A’yi degil de B’yi secseydim diye dusundu; iste simdi tam sirasi, soylese ya genc olana “A’yi degil de B’yi sec” diye dusunduk izlerken! Fakat yasli olan oyle yapmadi, cunku biliyordu ki genc olan eger sirf onun lafiyla A’yi degil de B’yi secerse, o zaman yaslaninca simdiki yasli haline donusmeyecekti. Yani bazi yanlislarin yapilmasi, bazi kotu olan tercihlerin secilmesi elzem; cunku ancak onlardan aldigimiz derslerle ilerideki daha bilge halimize donusebiliriz. Iste o yuzden “Bir musibet bin nasihattan iyidir!”. Yoksa dusununce insanin basina olagan ustu olaylar gelmezse, hayat uc asagi bes yukari basi sonu belli olan bir surec. Bu kadar da yasca bizden daha buyuk insan var etrafimizda ve biz, cok buyuk ihtimal, onlarin gencken yaptigi hatalari tekrar ediyoruz kendi omrumuzde; halbuki “Hayatta yapilan yanlislar ve onlardan korunmanin yollari” diye bir kitap olsa mesela iyi olmaz mi? Neden hayata atilan her yeni insan belli basli hatalari tekrar etmek zorunda? E cunku sahiden baska turlu ogrenilmiyor! Ayni seyleri tecrube etmis bir insan, tecrube etmemis bir insana aktarmaya calissa kendi basina gelenleri; tecrubesiz insan icin o cok baska bir seviye, anlamasina imkan yok o seviyeyi atlamis insanin anlattiklarini maalesef… O yuzden, hayata guvenmek zorundayiz; eger basimiza gelenlerden ogrenmemiz gerekenleri ogrenip yolumuza oyle devam ediyorsak, muhakkak git gide kendimizin daha iyi “versiyon”una donusecegiz. Kestirmeden gitmemize gerek yok. Bu yolda bazi yanlis yerlere sapmis olmamizin da bir onemi yok, cunku aslinda onlar da rotaya dahil!

Simdi biz hem benim yeni yasimda, hem de yeni yilla birlikte yeni bir yola sapacagiz ailece. Bu yeni yol beni aslinda epey tedirgin ediyor, geride kalan yola dikiz aynasindan bakarken huzunleniyorum da, ama kendi kendime tekrar ediyorum ve diyorum ki “Bu yeni sapagin karsinda belirmesi icin cok cabaladin ve mucadele ettin; bekledigin gibi cikarsa ne ala, bekledigin gibi cikmazsa bunu da yeni bir tecrube olarak cebine koyup yola oyle devam edeceksin. Yeter ki hala yolda ol!”.

Simdiye kadar yasadiklarimdan tecrube edindigim kadariyla sunu demek istiyorum: hayat dedigimiz yolun rotasinin dumduz olmasindansa cetrefilli olmasi daha yeg cunku ancak o zaman hayatta oldugumuzu ve kim oldugumuzu fark ediyoruz. Yol dumduz ilerlerken kendimizi otomatik pilota alip oyle “ilerliyoruz” ama aslinda bu bir ilerleme olmuyor. O yuzden, gecirdigim her zor zaman icin ve basima gelen her turlu aksilik ve sikinti icin mutesekkirim cunku butun bunlar benim hayata daha da dort elle sarilmama ve kendi icime donup kendimi tanimama yardimci oldu. Umarim yeni yilda da, yasayacagimiz butun zorluklar icin boyle diyebilecek ruhsal olgunlukta kalabilirim.