Leyla’nin gunbegun degisen ve gelisen karakteriyle, bizi son zamanlarda ne kadar yordugundan da bahsedebilirim; daha soyut, kafamda evirip cevirdigim dusuncelerden de.

Son haftalar bizim icin epey yipratici ve yorucu gecti. Her seyi buraya yazamiyorum tabi o yuzden nedenlerinin hepsini siralayamayacagim maalesef. Tum bu zorluklar icinde bir de cok sevdigimiz bir aile buyugumuzu aniden kaybettigimizin haberini aldik. Tabi benim aklimdan yine herkes orada, biz buradayiz; insanlarin sevinclerine de uzuntulerine de ortak olamiyoruz, bir isin ucundan tutamiyoruz bu nasil is diye zincirleme dusunce serisi akti gecti. Halbuki burada kalmaya mecbur oldugumuzu biliyorum, yine de boyle durumlarda cok huzursuz oluyorum.

Madalyonun oteki yuzunde de artik her gecen gun, her yerde karsima cikan “Turkiye’den gitmeye calisiyoruz, nasil bir yol izleyelim?” gibi sorular veya bizzat ulkeden gittiklerinin haberini aldigim arkadaslarim var. Tum bunlar da beni huzne boguyor. Insanin kendi memleketinden, ailesinden ve sevdiklerinden uzakta olmak durumunda kalmasi cok kotu bir sey cunku. Ve artik cogu insan icin bu, bir kurtulus haline gelmis. Zaten buradan bakinca ulkedeki kotu haberler insanin gozune on kat daha beter gorunuyor. Ekonominin bas asagi gidisi, her alandaki kalitesizlik, uretim denilen bir seyin kalmamasi, doga denilen bir seyin kalmamasi, Corlu’da onca insanin tamamen pisi pisine oldugu o tren “kaza”si sonucu yine bir istifanin bile olmamasiyla bir kez daha pekisen sahipsiz bir memleket goruntusu… Daha dun gordugum, Besiktas’taki askeriyeye ait yesil alanin TOKI’ye devredildigi haberi. Tum bunlarin ustune ulkede bir seyler degisebilecekse, onlari degistirecek nitelikteki insanlarin dedigim gibi ulkeyi terk edisi.

Eskiden, “ben donemiyorum, kucuk de olsa bir seyleri degistirmeye gucum yeter mi diye deneyemiyorum bile ve bunu yapabilecegine inandigim insanlar da hazirda bekliyor ulkeden gitmek icin” diye dusunup ofkelenirdim; simdi tabi biliyorum ki kazin ayagi oyle degil. Bu insanlarin cogu canlarindan bezdiriliyor, ulkeden resmen kaciriliyorlar. Benzer sekilde, buradaki ilk senelerimizde, Turkiye’den kalkip Amerika’da dogum yapan insanlarin haberlerini aldikca onlar adina utanirdim, nedenini tam izah edemiyorum ama yaptiklarinin “dogru” bir sey olmadigini dusunurdum; simdiyse hicbir sey icin oyle koseli ve sivri duygularim yok, insanlarin gerekcelerini anliyorum ve bu da beni ayri uzuyor… Cunku, ulkenin geleceginin boylesine kotu goruldugunu ben de onayliyor oluyorum gerekcelerine hak verince. O yuzden gitmek icin hazirda bekleyen insanlara da sitem edemiyorum veya kizamiyorum. Haddim de degil tabi ki…

Ayrica benim bir seyleri degistirme gucune sahip oldugunu dusundugum tum insanlar da tabi ki ulkeden gitmiyor. Hatta bu kapkaranlik zamanlarda bile bir sekilde karanliklar icinde isik olmayi basaran insanlarin haberleri de geliyor. O zaman icim umutla doluyor. Bazen de, burada olarak, Turkiye’de bir seyleri degistirmek konusunda daha cok sansim var gibi de hissediyorum. Ornegin, dolarin bu kadar ucmasi sayesinde normalde veremeyecegim kadar bir bagista bulunabildim mezun oldugum universiteye.

Tum bu yaziyi niye yazdim ben de bilmiyorum, dedigim gibi Leyla’dan haberler verme niyetindeydim aslinda. Son zamanlarda ekonominin de iyice yokus asagi gidisi sebebiyle herhalde, birkac kisiden mesaj aldim oralarda hayat nasil gibisine. E tabi o mesajlar da beni dusuncelere sevk ettirdi. Oradan cikti herhalde bu yazi da. Dedigim gibi buradan bakinca her sey daha da kotu gorunuyor ama kendi adima konusayim, “oh oh ne guzel iyi ki biz buradayiz” diye dusunemiyor insan; tam tersine tum yitip giden degerlere, guzelliklere ve gelinen noktaya kat kat fazla uzuluyor.  Zira bence kendini kurtarmak, ulke kurtulmadan kimseye tam bir huzur getiremez.