Gün içinde buraya yazmak için aklıma güzel fikirler geliyor, sonra ya yazacak zaman olmuyor ya da zaman olursa da o düşünceler çoktan uçup gitmiş oluyor aklımdan… Yine de, yazmak istediğim konulardan bir tanesi kalmış aklımda, nasıl olduysa.

Gerçi onu da nasıl yazacağımı, izah edeceğimi tam bilemiyorum. Ben zaten konuşurken de dinlemesi zor bir insanım sanırım. Lafa ortasından başlarım, bir konu bitmeden aklıma başka konu gelir, birden ona zıplarım sanki karşımdaki insan da beynimin içindeymiş de düşünce akışımı takip edebiliyormuş gibi.

Yazmak istediğim şeye dönersek, konu diğer insanlarla empati yapabilmek sanırım. Ya da halden anlamak mı demeliyim…

Leyla ikinci açık kalp ameliyatını olduktan sonra, haliyle, onunla birlikte biz de 24 saat hastanede kalıyorduk. İnsan tüm gününü hastanede, endişe içinde geçirince garip bir psikolojiye giriyor. Sanki bir daha hiç dışarı çıkamayacak, “normal” hayata karışamayacak gibi. Neyse ki yanımızda bize destek olarak Leyla’nın Murat Dedesi ve halası vardı da, onlar Leyla’nın başını beklerken biz de bir saatliğine de olsa dışarı çıkabildik.

İlk ameliyat doğumdan üç gün sonra olmuştu. Leyla, tahmin edilen doğum tarihi gelip geçmesine rağmen doğmamıştı ve benimle ilgili bir takım sağlık problemleri nedeniyle doğumun suni sancıyla başlatılmasına karar verilmişti. Yani bayağı bayağı randevuya gider gibi, 17 Aralık saat 22.00’de doğum için hastanenin yolunu tutmuştuk. Kısacası 17 Aralık’ta hastaneye girdik, Leyla 19 Aralık sabahı doğdu, ameliyatı da 22 Aralık’ta oldu. Ameliyatın üzerinden sanırım ancak bir hafta geçince ilk kez nöbetleşerek dışarı çıkmıştık. Dışarı dediğim de ev aslında. Yani 12 gün boyunca sokağa adım atmadan, her günün 24 saatini hastanede geçirmiştik. Bize kalsa Leyla oradayken onu bırakıp hastaneden çıkmak söz konusu bile olamazdı, ama hemşireler ve doktorlar o kadar ısrar etmişti ki ‘bir günlüğüne olsun evinizde, kendi yatağınızda yatın, kendi banyonuzda duş alın’ diye, biz de peki demiştik sonunda. Neyse, yine her zamanki gibi çok uzattım. Bunları şu yüzden anlattım: İkinci ameliyat olduktan sonra Leyla hala hastanedeyken, hastaneden çıkmamakta ben de, Arman da o kadar diretmedik bu sefer, çünkü birkaç saatliğine de olsa dışarı havasının alınmasının insanın psikolojisini ne kadar değiştirdiğini artık biliyorduk. Dışarı çıktığımızda benim üzerimde pijamamsı bir eşofman, ayağımda kel alaka bir ayakkabı, gözümde lensim yerine gözlük vardı; dişler ne zamandır fırçalanmamış, yüz büyük ihtimal sapsarı, saçlar da karmakarışık bir haldeydi. Yani mesela İstanbul’da o şekilde sokağa çıksam sanki en azından birkaç insanın tuhaf tuhaf bana bakacağı bir haldeydim. Hatta ben de sokakta o halde bir insan görsem haline anlam veremezdim büyük ihtimal, ama şimdi benim başımdan böyle bir şey geçmesi sebebiyle sokağa derbeder bir halde çıkmış, yüzünün rengi atmış, kederli birini görsem aklıma kendi yaşadığım tecrübe gelir artık. İnsan bir şeyler yaşaya yaşaya, algıda seçiciliğin de etkisiyle, benzer durumdaki insanları kalabalıklar içinde de olsa fark eder hale geliyor sanırım.

Son 1.5 senedir başımdan bayağı kötü olaylar geçti. Tercih etme şansım olsa, tabi ki başıma gelenleri yaşamayı tercih etmezdim. Fakat bu kötü tecrübelerin de insana büyük getirileri var. Neticede hayat hep düzlük değil. İniş, çıkışların varlığı hayatta olduğumuzu anlamamız için gerekli belki de…
Pınar