Leyla bir gunden fazla suren bir dogum surecinin sonunda dogdu. Dogdugu an, annem ve Arman birbirlerine sarilmis agliyorlardi. Bense saskindim. Doktor Leyla’yi bana uzatti, “op! op!” dedi; ben de bir saskinlik haliyle hemen optum, sonra da agzimi sildim uzerimdeki ortuye! Sonra yaptigimi fark edip cok utandim kimbilir ne dusunmustur odadaki doktorlar diye.

Leyla’yi gordugum kisacik an oydu iste. Dogdu, burnumun dibine soktular ‘op’ diye ve sonra hoop kucaklayip yogun bakima goturduler. Arman izin verilince cikti Leyla’nin yanina, ben de sanirim dogumdan bir saat sonra falan ayaklanip ciktim ‘yeni dogan yogun bakim’ katina. Kattaki tum bebeklere goz gezdiriyordum ki birden karsima bir bebek cikti, Allahim nasil sevimli, nasil; nasil icim isindi birden… Bir de baktim ki kuvozunde ‘Baby Girl Aksoy’ yaziyor! İste Leyla’yi tam anlamiyla gordugum ilk an oydu… Nasil tatliydi onca kablonun arasinda bile.

Basinda durduk, ona sarkilar soyledik, sonra da ben yine kendi katima dondum. Elimde kalan fotografina bakip bakip sut sagdim… Sonraki gun bana Leyla’yi sardiklari kundak bezini verdiler, kokusunu duyarsam sutum daha kolay gelir diye. Bunun uzerine nasil bir duygulandiysam ilerleyen haftalarda uc derin dondurucu dolusu sut sagdim; iki bebege de birer aylik sut verdim…

Gecen seneki anneler gunu benim ilk anneler gunumdu. Her ne kadar goruntude her sey mukemmeldiyse de aslinda hic de mutlu degildim, kapida bir anjiyo ve bir acik kalp ameliyati vardi. Bu sene biraz daha iyiyim, cunku Leyla o operasyonlari başarıyla atlatti ve cok sukur ciddi bir gelisim bozuklugu yasamadan buyumeye devam ediyor. Umarim, gelecek yillarda da bugunu kizimla kutlamaya devam edebilirim… Ne yavrular annelerinden, ne de anneler yavrularindan ayrilmak zorunda kalmasa keske… İkisi de cok zor…